Συνέντευξη με τη ΛΥΔΙΑ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ
Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ g.kiousis@eleftherotypia.net
Το 1892 (ένα χρόνο πριν από την πτώχευση του '93) δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ακρόπολη» το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Οι Χαλασοχώρηδες».
«Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα» ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Η ιστορία διαδραματίζεται στο νησί την τελευταία εβδομάδα βουλευτικών εκλογών. Ο Παπαδιαμάντης σατιρίζει τα πολιτικά και εκλογικά ήθη της εποχής και προβάλλει τις παθογένειες του νέου ελληνικού κράτους, παρουσιάζοντας με κωμικό τρόπο την αναστάτωση και τον εκφυλισμό της τοπικής κοινωνίας τις ημέρες των εκλογών. Το έργο παρουσιάζεται στο Θέατρο Altera Pars, Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός, τηλ: 210-3410011. Τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, τη μουσική ο Θοδωρής Οικονόμου, τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται η ενδυματολόγος Λυδία Κοντογιώργη.
- Διαχρονική αξία;
«Η ιδέα ήταν του σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου. Το έργο αυτό του Παπαδιαμάντη αποτελεί μια διαχρονική αξία. Βαθιά πολιτικό, που αναδεικνύει τη σταθερά της παθογένειας του νεοελληνικού κράτους: την αυτονομία της πολιτικής και την πελατειακή αποδόμηση της κοινωνικής συλλογικότητας. Στο έργο αυτό παρελαύνει η πολιτική της εξαγοράς του ψηφοφόρου και της εξαπάτησής του, η πολιτική συναλλαγή, όλο το κλίμα της φαυλοκρατίας το 19ο αιώνα. Τόση είναι η επικαιρότητα του έργου, ώστε ακόμη και οι όροι που χρησιμοποιεί ο Παπαδιαμάντης είναι πανομοιότυποι με αυτούς που τρέχουν σήμερα στην πολιτική σκηνή της χώρας».
- Ατόφιο το κείμενο;
«Το ανέβασμα του έργου σε θεατρική διασκευή, αλλά με τη διατήρηση ατόφιου του κειμένου και της γλώσσας του Παπαδιαμάντη, θεωρούμε ότι αποδίδει αυθεντικά το κλίμα της εποχής και κάνει ανάγλυφη τη συγχρονικότητά του. Με άλλα λόγια, ενώ από μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η γλώσσα του Παπαδιαμάντη αποστασιοποιεί το θεατή από το έργο, τελικά, όταν το βλέπει να εκτυλίσσεται επάνω στη σκηνή, συνειδητοποιεί πόσο οικείοι είναι οι συμβολισμοί του με τις βιούμενες σήμερα παραστάσεις».
- Αφηγηματικό;
«Το κείμενο του Παπαδιαμάντη είναι ως επί το πλείστον αφηγηματικό. Ο σκηνοθέτης το μετέτρεψε σε διαλεκτικό λόγο χωρίς να παραφράσει ή να ενοχλήσει τη ροή του. Η σκηνοθετική οπτική της παράστασης βοηθάει πολύ σ' αυτό. Ετσι, ενώ ουσιαστικά οι ηθοποιοί αφηγούνται, ο τρόπος της σκηνοθεσίας και η σκηνογραφική προσέγγιση δημιουργούν στο θεατή τη βεβαιότητα ότι διαλέγονται μεταξύ τους. Ωστόσο το κείμενο μεταφέρεται αυτούσιο στη σκηνή».
- Η υποδοχή του κοινού;
«Το έργο έγινε δεκτό με πολύ ενδιαφέρον. Είναι ήδη η τρίτη χρονιά που θα παιχθεί το έργο. Γευθήκαμε τη χαρά να δούμε γεμάτη την αίθουσα. Περιόδευσε πρόσφατα με πολλή επιτυχία στην επαρχία και συγκέντρωσε εγκωμιαστικές κριτικές από τα μέσα ενημέρωσης. Θέλω να συγκρατήσουμε ότι το αποτέλεσμα αυτό έγινε εφικτό με μηδενικές ομολογουμένως υλικές δυνατότητες. Πίσω από τις μεγάλες σκηνές και το αντιπνευματικό προσκήνιο του δημόσιου χώρου, υπάρχει και δημιουργεί πολιτισμό εκ του μηδενός ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Με σεμνότητα, χωρίς να υστερεί σε τίποτε».
- Η σκηνογραφία του;
«Το σκηνικό αυτό καθεαυτό είναι εξαιρετικά λιτό και τα σκηνικά αντικείμενα σχεδόν ανύπαρκτα. Κατασκευάσαμε κάποια τραπέζια -τα τραπέζια περιέχουν εδώ υψηλό πολιτικό συμβολισμό-, που επί σκηνής ο ίδιος ο ηθοποιός αποφασίζει πώς θα στηθούν και θα υπηρετήσουν το ρόλο του. Ενα τραπέζι καλείται να γίνει πολιτικό γραφείο του βουλευτή, βάρκα για τους ψηφοφόρους, τράπεζα, καπηλειό, τοίχος, σπίτι, κάλπη. Στο έργο θα συναντήσει ο θεατής ρόλους πολιτικούς που υπηρετούν το σκοπό του συστήματος, και όχι καλούς και κακούς θεράποντες της πολιτικής συναλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο δεν παίρνει θέση. Ο σκηνοθέτης όμως αφήνει το συγγραφέα να τη διατυπώσει».
- Αφηγηματικό;
«Το κείμενο του Παπαδιαμάντη είναι ως επί το πλείστον αφηγηματικό. Ο σκηνοθέτης το μετέτρεψε σε διαλεκτικό λόγο χωρίς να παραφράσει ή να ενοχλήσει τη ροή του. Η σκηνοθετική οπτική της παράστασης βοηθάει πολύ σ' αυτό. Ετσι, ενώ ουσιαστικά οι ηθοποιοί αφηγούνται, ο τρόπος της σκηνοθεσίας και η σκηνογραφική προσέγγιση δημιουργούν στο θεατή τη βεβαιότητα ότι διαλέγονται μεταξύ τους. Ωστόσο το κείμενο μεταφέρεται αυτούσιο στη σκηνή».
- Η υποδοχή του κοινού;
«Το έργο έγινε δεκτό με πολύ ενδιαφέρον. Είναι ήδη η τρίτη χρονιά που θα παιχθεί το έργο. Γευθήκαμε τη χαρά να δούμε γεμάτη την αίθουσα. Περιόδευσε πρόσφατα με πολλή επιτυχία στην επαρχία και συγκέντρωσε εγκωμιαστικές κριτικές από τα μέσα ενημέρωσης. Θέλω να συγκρατήσουμε ότι το αποτέλεσμα αυτό έγινε εφικτό με μηδενικές ομολογουμένως υλικές δυνατότητες. Πίσω από τις μεγάλες σκηνές και το αντιπνευματικό προσκήνιο του δημόσιου χώρου, υπάρχει και δημιουργεί πολιτισμό εκ του μηδενός ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Με σεμνότητα, χωρίς να υστερεί σε τίποτε».
- Η σκηνογραφία του;
«Το σκηνικό αυτό καθεαυτό είναι εξαιρετικά λιτό και τα σκηνικά αντικείμενα σχεδόν ανύπαρκτα. Κατασκευάσαμε κάποια τραπέζια -τα τραπέζια περιέχουν εδώ υψηλό πολιτικό συμβολισμό-, που επί σκηνής ο ίδιος ο ηθοποιός αποφασίζει πώς θα στηθούν και θα υπηρετήσουν το ρόλο του. Ενα τραπέζι καλείται να γίνει πολιτικό γραφείο του βουλευτή, βάρκα για τους ψηφοφόρους, τράπεζα, καπηλειό, τοίχος, σπίτι, κάλπη. Στο έργο θα συναντήσει ο θεατής ρόλους πολιτικούς που υπηρετούν το σκοπό του συστήματος, και όχι καλούς και κακούς θεράποντες της πολιτικής συναλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο δεν παίρνει θέση. Ο σκηνοθέτης όμως αφήνει το συγγραφέα να τη διατυπώσει».
Αντιγραφή από enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου